Publicystyką historyczną zajmuję się już 10 lat. W okresie tym napisałem kilkadziesiąt tekstów dotyczących rozmaitych wydarzeń z najnowszej historii. Znaczną część z nich opublikowałem w nieistniejącym już "Życiu", ale dostęp do innych artykułów - dla osób spoza wąskiego grona naukowców, którzy bywają w specjalistycznych bibliotekach - jest bardzo utrudniony. Także i ci ostatni nie zawsze pamiętają, co kto napisał 10 lat temu. Tematyka prezentowanych artykułów jest ściśle związana z moimi naukowymi zainteresowaniami. Są to więc teksty dotyczące spraw polsko-żydowskich w XX wieku ze szczególnym naciskiem na związane z tym kontrowersje. Szczególnie dużo miejsca poświęciłem sprawie książki Jana Tomasza Grossa "Sąsiedzi", którą, co zawsze podkreślałem, można bardziej traktować jako przejaw intelektualnej patologii, niż poważne dzieło naukowe. Drugi, znacznie ważniejszy obszar moich poszukiwań, to kwestie związane z komunizmem, historią Polskiej Partii Robotniczej i Polski Ludowej. Piszę więc o KPP w latach 30., partyzantce komunistycznej, a także ludziach wykreowanych przez PRL. Zbiór artykułów uzupełniają teksty dotyczące częstych problemów, przed którymi staje naukowiec zajmujący się XX wiekiem. Oddając tę książkę do druku mam nadzieję, że jej lektura będzie doświadczeniem przyjemnym, kształcącym i ciekawym. Tego Państwu i sobie ze szczerego serca życzę

Estoński cud to imponująca historia o tym jak szybkie i przemyślane reformy polityczno-gospodarcze wydobyły ten kraj z socjalistycznego zacofania czyniąc z niego perłę Bałtyku. Niskie i proste podatki, szybka prywatyzacja, zniesienie barier celnych oraz inwestycje zagraniczne uczyniły Estonię najszybciej rozwijającym się krajem Europy Środkowo-Wschodniej. Autorem tego sukcesu jest estoński mistrz liberalizmu i gospodarczy cudotwórca, Mart Laar. Mart Laar (ur. 1960), doktor nauk humanistycznych. W latach 1992-1994 pierwszy premier niepodległej Estonii wybrany przez parlament pochodzący z wolnych wyborów. W ciągu dwóch lat dokonał wielu odważnych, ale przede wszystkim skutecznych reform gospodarczych. W 1999 roku ponownie został premierem sprawując urząd kolejne trzy lata. Obecnie deputowany Riigikogu. Autor kilku książek o estońskim ruchu oporu z okresu II wojny światowej. W 1992 roku produkcja przemysłowa Estonii spadła o 30 procent, płace realne spadły o około 45 procent, ceny paliwa wzrosły o ponad 10 tysięcy procent, a inflacja wynosiła ponad tysiąc procent. Ludzie stali godzinami w kolejkach po żywność. Chleb i nabiał były racjonowane. Jedyną äinstytucjąö, która zdawała się wtedy funkcjonować w Estonii, był äczarny rynekö. (a) W ciągu piętnastu lat Estonia zmieniła się nie do poznania. Magazyn äNewsweekö nazwał Estonię ämałym krajem, któremu się udałoö. Stopień rozwoju Estonii przybrał naprawdę zadziwiające rozmiary. Estońska ädroga do sukcesuö wzbudziła wielkie zainteresowanie. Politycy i eksperci z całego świata wciąż zadają pytanie: jak to osiągnęliśmy? Opowiadam o tym w tej książce. (Fragment wstępu) Pochwały dla Marta Laara (ur. 1960) sypią się zewsząd. W Europie ledwo zipiącej pod ciężarem kontrybucji socjalnych jego liberalny radykalizm budzi podziw i zazdrość. Wszyscy zdają sobie sprawę, że kierunek wyznaczony przez estońskiego premiera jest dla Europy jedyną szansą, lecz nikt nie ma dość odwagi, by pójść w jego ślady. Laar, doktor nauk humanistycznych, był premierem Estonii dwukrotnie, ale to jego pierwsze rządy (1992-1994) sprawiły, że kraj błyskawicznie stał się liderem reform. Dziś w Estonii nie do pomyślenia jest np. finansowanie nierentownych przedsiębiorstw z budżetu. Uproszczono podatki, szybko przeprowadzono prywatyzację. Dzięki przejrzystemu prawu niemal wyeliminowano korupcję. Od pierwszych rządów Laara Estonia ma wzrost gospodarczy utrzymujący się na poziomie ponad 5 proc. (w rekordowym 1997 roku było to 11,5 proc.). Mówi się o nim, że jest estońskim Balcerowiczem, ale reformy Laara były skuteczniejsze. W styczniu 2005 r. amerykańska fundacja Heritage i "Wall Street Journal" opublikowały ranking krajów ocenianych pod względem liberalizmu gospodarki. Wśród 150 państw Estonia znalazła się na 4., a. Polska dopiero na 41. miejscu.